Өмірбаян беттерінен
1960 жылы 15 тамызда Алматы қаласында дүниеге келген. 1981 жылы Алматы жоғары жалпыәскери командалық училищесін, 1997 жылы Фрунзе атындағы Әскери академияны бітірген. Әскери қызметін Германиядағы Кеңес әскерлері тобында взвод командирінен бастаған. Азаматтық қорғаныс саласында полк командирінің орынбасары болған. Орталық аппаратта Құжаттық қамтамасыз ету департаментінің бастығы, ТМД елдері үйлестіру штабында өкіл болған. Аэроұтқыр әскерлері қолбасшысының бірінші орынбасары лауазымын атқарған. Құрлықтағы әскерлер әскери институтын басқарған. Ұлттық қорғаныс университеті бастығының орынбасары. Бірқатар мемлекеттік наградалармен марапатталған.
***
«Қазақстан сарбазы»-«Воин Казахстана» газеті тарихын тақыр жерден бастады десек те, оның да аға ұрпағы болды. 1969 жылы Орта Азия әскери округінің құрылуына байланысты, мерзімді басылымы — «Боевое Знамя» газеті шыға бастаған. Ол да тұп-тура 20 жыл өмір сүріп, округтің қысқартылуына байланысты 1989 жылы қызметін тоқтатқан. Соңғы жылдарға дейін аталмыш басылымның түлектері «Красная звезда» тәрізді тарихы бай беделді газеттердің басшылық құрамында болып келді. Шығармашылық потенциалын осыдан-ақ байқауға болады. Газет жабылғаннан кейін араға 3 жыл салып біздің басылым дүниеге келгенде зейнеткер болып жүрген бірталай ағаларымыз көмекке келді. Полковник Совет Сеитов, подполковник Александр Бавтуто әскерге қайта шақырылды. Басылымға 7 жыл бас редактор болған талантты журналист ағам, әрі әріптесім полковник Сапар аға Жагыпаров та сол бір тарихи басылымның сапында қызмет еткен. САВО-да қызмет еткен аға ұрпақ басылымды сыйлаған. Солардың бірі Қорғаныс министрлігінің орталық аппаратында қызмет еткен Бейсен аға болды. Талай көмектесті, бірнеше рет: «Офицерлерің кезекті әскери атағын алды», - деп телефон шалып, сүйінші сұрағаны бар. Аға қайсыбір сөздерінің арасында баласының да әскер сапында қызмет етіп жүргенін айтып, мақтаныш сезіміне оранып қоятын. Генерал Құдайбергенов сол ақсақалдың ұлы. Демек, ұлы үшін әкенің мақтанарлық жөні бар.
Ресейдің полигонында ірі халықаралық жаттьпу ойындары өтті. Қазақстандық делегацияны генерал бастап барды. Офицерлер де, сарбаздар да әдеттегідей жақсы қырынан көрінді.
Өзбекстан әскери делегациясымен бір казармада тұрдық. Жексенбі күні мини-футболдан жолдастық кездесу өткізейік деп қолқа салды. Белгіленген уақытта «бас жүлде» – бір жәшік сыра үшін алаңға шықтық. Қарсыластарымыз әбден дайындалса керек. Біркелкі спорттық киімдері өздеріне жарасып-ақ тұр. Ережеге сай өткен ойынның алғашқы кезеңі біз үшін көңіл көншітпеді. Үзілісте генерал келіп, намысымызды жаныды. «Басқадан жеңілсек те, футболдан жеңілуге болмайды. Қазақ жұртының спорттық намысын жоғары ұстаған «Қайрат» «Пахтакордың» алдында тізе бүкпеген, сендердікі не?», - деп сілкіледі. Уақтылы айтылған сөздің құдіреті болса керек, екінші таймда намысқа тырыстық. 3-2 есебімен жеңдік. Генералдың арқасында ел спортының жалауы жоғары желбіреуіне шамалы болса да үлес қостық.
Өзбек ағайындар, сұйыққандылық танытты, сөздерінде тұрмады. «Матч-реванш» деп тайқып кетті. Бапкеріміз генерал болғандықтан, алаңға шығудан қашпадық. Өздері шықпай қалды. Бір жәшік сыраны өзіміз алдық.