19 Қараша 2013, 11:04
Кабинеттен кісілер шығып кеткен соң Нұржан апыл-ғұпыл әйелдер босанатын үйге телефон соқты. Әлгі кезекші дәрігер екен - Үрияның кәдуілгі сөзшең құрбысы.
- Әлі жайбарақат отырмысың. Машинаң бар. Әлдеқашан жететін уақытың болған жоқ па? Салмағы ширек пұт ұлың дүниеге келгенде қайтіп шыдайсың-ей!
- Сүйінші сұрағаның жаңа ғана емес пе.
- Сөзді қой. Домала бері қарай.
- Қалай өздері? Былай, дұрыс па?
- Бол, бол...
- Ойпырой, осы қайқайың-ай. Саған тап болған жігіттің...
- Мені қайтесің. Әйелің мен балаңды-ақ жарылқап алшы алдымен.
Үрия мен ұлы жатқан үйге Нұржан екі-үш жолдасымен күн бата келді. Шампаны, қорап-қорап конфеті, гүлі бар, дереу дәу кәрзеңкені лықа толтырды да, тілдей қағазға екі-үш ауыз сөз жазды. Co бойы Нұржандар шығып жүре берген.
Кәрзеңкеге көзі түскеннен-ақ Үрия әлгі тілдей қағазға қол созды. Оқыды да, күліп жіберді. Сосын оны көкірегіне басты. Қайта оқыды. «Рақмет» дегені несі деп ойлады. Сөйтіп жатқанда әлгі дәрігер құрбысы кіріп келген. Келген бойы:
- Неменеге мәз боп жатырсың? - деген.
- Нұржанның сәлем-хатын оқып.
- He жазыпты? Әкелші, мен де көрейін.
- «Рақмет» депті.
- Бар болғаны - сол ма.
- «Мықтысың» депті.
- Жетістірген екен. Әкелген саухаттарынан құтылғанша асығып. Сәл-пәл кідіруге де шамасы келмей кетіп қалғаны несі? Маған жолығып жай-күйді жөндеп сұрап алса қайтеді? Әй, осы өңмеңдеген еркектер-ай...
- Түу, қойшы. Жерден алып, жерге салдың ғой, байғұсты. Абдырап жүріп ұмытып кеткен шығар.
- Бұл қай басынғаны, соны айтшы.
- Қуаныш дегенің кейде әй-шайға қаратпайды. Оның үстіне жолдастары кеу-кеулеп қоймаған болар.
- Сенің осы кешірімділігіңе әбден үйреніп алған.
Үрия үндемей қалды. Құрбысының әзіл-шынын араластыра Нұржанға кінә артқанын құптағысы жоқ. «Көп отырған қыздар өстіп шікәмшіл келеді» деп ойлады. «Әйтпесе үй болу оңай ма екен?». Сосын ол:
- Қайтесің, ер адам базбірде бәрін алдын-ала буып-түюге олақ келеді. Кәне, мына дәмнен ауыз ти. Кішкентайдың сыбағасы ғой, - деген.
- Білмеймін, кейін менің күйеуім де осы Нұржандай болса қалай күн кешерімізді...
- Co байғұсты бекер-ақ күйдіресің, - деген Үрия. - Өйтіп жерден алып, жерге салатындай жазығы жоқ еді ғой.
- Саған білінбейтін шығар. Әйтпесе, Нұржанның кей мінезі.
- Жаным-ау, оны неғыласың. Одан да ертерек бір жігіттің етегінен ұстасаңшы.
- Үйреншікті әніңді тағы бастадың ба?
- Әр нәрсе уақытысымен. Біреудің көзі ұнамайды, біреудің өзі ұнамайды деп қашанғы қиналасың?
- Сендер сияқты оңашада жылап-жылап ап, жұрттың көзінше түк білмегенсіп жүре беру - менің қолымнан келмейтін шығар.
Міне, бүгін ана болдым. Қуанышымда шек жоқ. Бұдан артық бақыт болар ма?!
- Әнеки, от басының күйбеңінен аса алмай қалғаның көрініп тұр.
- Біле-білсең, бәрі де сол оттың басынан басталады екен, - деді Үрия күрсініп.
- He десең о де. Тұрмыс құрам деп қырыққа жетпей қартайғанша өстіп кіндік шеше боп жүре бергенім артық.
- Сен кіндік шеше ғана емес, ана болуға да қарызсың. Бүйтіп күндіз-түні бой түзеумен әурелене бергенді қоятын мезгілің жетті.
- Немене, сен-ей, кемпіршелеп кеткенің. Қойшы әрі. Өстіп аяқ астынан білгірси қалатындарың-ай!
- Мен айтпағанда, кім айтады енді?
- Кеттім. Төмендегілер іздеп жатқан шығар.
- Сөйтесің сен. Оңайына жүгіресің.
- Қиынның бәрін саған бердім. Сен-ақ ал...